YIKIM MELEĞİ

İşte karşınızda ilk hikayem. Kendi karekterimi canlandırmaya karar verdim(bkz.
hadi herkez kendine bi karakter yaratsın ) İlk hikayem olduğundan hatalarım olabilir. Umarım beyenirsiniz ^^


Hatırlamak isteyenlere
benim karakterim :::
adı : suda
soyadı: hikari
yaşı: 15-16
saçrengi: beyaz (dönüştüğünde siyah)
gözrengi: mavi
hikayesi: dünyada bazı melekler yaşamaktadır.bu melekler 2'ye ayrılır bir kısmı yıkıcı bir kısmıda koruyucudur. Suda yıkıcılardandır. İnsanlar en son yaşanan felakettin sorumlusu olarak yıkıcıları gördüler we onları katletmeye karar werdiler.Suda bu felakketten annesiyle kurtulmayı basardı ama babasını we çok sewdiği ikizini kaybetti. bazı yıkıcılar gibi oda bir anlık şokla dönüştü we küçük yaşında ilk cinayetlerini işledi (burada 7 yaşında) sakinleştiğinde etraftaki yıkımın ve çığlıkların farkına wardı we bu görüntüden korkmaya başladı. Birdaha dönüşmek istemedi we 'Bu dünyada yıkıcılara gerek yok insanlar bu işi çoktan üstlenmiş' diye düşündü. 16 yaşına kadar güçlerini bastırabildi. Ama artık erişkin bir yıkıcı olma wakti geldiğinden güçleri istemiyerekte olsa açığa çıkmaya başladı.Böylece Sudanın hikayeside başladı. Suda güçlerini kontrol etmeyi öğrenerek yıkımdan, kandan we çığlıklardan uzak kalmaya çalışçak. Ama nekadar uzak kalmak istesede o bir yıkım meleği. Yıkım yapısında war !!!



1.İLK YIKIM
Felakettin ardından üç gün geçmişti. İnsanlar bu felaketin sorumlusu olarak yıkım meleklerini görüyorlardı. Bu yıkımlardan bıkan insanlar onları katletmeye karar werirler.
Baslarına gelecekten habersiz iki kardeş oynuyorlardı. Hava açıktı. Onlara göre bugün güzel bir gün olacaktı.Ama kim bile bilirdiki az sonra ayrılcaklarını. Uzaktan çığlık sesleri gelmeye basladı. Kan kokusu etrafı sarıyordu. Ayrılık yaklaşıyordu. Tsuki bunu biliyormuş gibi kardeşinin elini sıkıca tuttu we ona kalemini werdi 'Uğur getirsin. Belki büyüyünce sende resim çizersin'.Suda, Tsuki'nin resimlerine bayılırdı.Az sonra insanlar geldi. Masmavi gün birden kızıla boyandı. Askerler bütün köyü sakarmış, insanlarla melekler savaşıyordu. Bir anda herşey alt üst olmuştu.
Suda kafasını çevirdi. Az ötede babasını göre biliyordu. Biraz önce bir askeri öldürmüştü. Birden ayağını bişeyin ıslattığını farkketi.Tsuki yerdeydi ve hemen arkalarında bir kaçtane asker wardı. Tsuki'nin kanı çok sıcaktı. Askerlerden biri 'Yıkımın tadını birazda siz tadın' diyerek Suda'ya saldırdı. Suda korkudan yerine çakılmıştı. Gördüğü dehşet karşısında hiç gücü kalmamıştı sanki. Tsuki gitmişti. Az ilerdeki babasıda yoktu. Gözü askere döndü. Etraf simsiyah olmuştu. Birtek üstüne doğru yürüyen askeri görebiliyordu. Karanlıkta yalnızdı ve az sonra ölcekti. Birden bir ağrı hissetti. Canı yanıyordu. Sanki bir şey sırtını delip geçiyordu. Yüzünde deminki gibi bir sıcaklık hissetti. 'Bu benim kanım mı? Yoksa beni vurdu mu?' diye sordu kendine. Sımsıkı kapadığı gözlerini açtı. Hawadaydı, uçuyordu. Tsuki'nin kalemi gitmişti. Peki ya askere ne olmuşu? Aşağa baktı. Başına saplanmış bir kalemle yerde yatan bir asker. Etrafına bakındı diğer askerlerde ölmüştü. Suda ilk cinayetini işlemişti. 'Ama bunun için daha çok küçüğüm' diye düşündü. Bir yıkım meleği ilk cinayetini erişkin bir meleğe dönüştüğünde işlerdi. Hawadan etrafa bidaha baktı. Az önce oynadığı yeşil çimler kırmızıya dönmüştü. Gördüğü şey çok korkunçtu. Ya yaptığı? Birilerini öldürmüştü. 'Daha 7 yaşındayım' dedi. Gözleri dolmuştu. Savaş dewam ediyordu. Etraftan çığlıklar yükseliyordu. Yavaşça aşağıya indi. Askere yaklaştı ve Tsuki'nin kana bulanmış kalemini çekip aldı. Doğruca evine gitti. Evi perişan hale gelmişti. Hemen kapıda bir asker kanlar içinde yatıyordu. İçeri girdi. Annesini arıyordu. Annesi mufaktaydı. Yaralnmıştı. Suda'nı görünce ' Şükürler olsun yaşıyorsun. Tsuki nerde?'. Suda'n annesine doğru koştu ve ona sıkıca sarılıp ağlamaya basladı. Kısa süreli hayatı ve ailesi birden dağılmıştı. Suda'n 'Bu dünyada yıkıcılara gerek yok insanlar bu işi çoktan üstlenmiş' diye düşündü ve annesinin elindeki kılıcı alıp geriye çekildi. Annesi şaşkın şaşkın ona bakıyordu. Suda'n ' Yıkıcı olmak istemiyorum. İnsanlar çok korkunç. yıkım çok korkunç' diye bağırdı ve elindeki kılıçla kanatlarını kesti. 'Bir daha dönüşmek istemiyorum' diyerek yere diz çöktü. Canı yanıyordu. Gözlerindeki yaş durmuyordu. Annesi şaşkındı. Yavaşça Suda'ya uzanıp ona sarıldı ve 'Hiç birimiz istemiyoruz. Ama buna mecburuz. Bu bizim yaradılışımız' diyerek fısıldadı.
(1.BÖLÜM SONU)

Yorumlarınızı bekliyorum.

öncelikle karakter çok güzel hikayede daha güzel olabilir ama bana kalırsa yeteneklisin güzel olmuş emeğine,hayal gücüne sağlık nesly-kun ^^ :D

Guzellll devamini da bekleriz :D

Hahah spoiler vererek dağıtırım burayı xD

Alt yapısı olan bi hikaye ve gerçekten uzun süre devam ettirilebilir neden bilmiyorum ama ölümcül deney'e benzettim biraz...

cok guzel olmus , en kisa zamanda devamini beklioruz

Yorumlar için çoooo...ook teşekkür ederim.

2.SİYAH GÖLGELER
Suda bir eliyle Tsuki'nin kalemini diğer eliyle annesini sıkıca tutunmuş etrafına bakıyordu. Her yerde siyah gölgeler vardı. Kimi kahkaha atıyor, kimi fısıltıyla konusuyordu. Suda bu siyah gölgelerden çok korkmuştu. Köylerinden çok uzak bir yerdeydiler. Annesiyle bir evin önünde durdular. Bu bahçesinde rengarenk çiçekler olan, beyaz, minik bir evdi. Bahçe kapısını açıp içeri girdiler. Suda'nın bir kaç gündür siyah ve kırmızıdan başka renk görmeyen gözleri kocaman açılmıştı. Bu renk deryası ona bir an huzur vermişti. Gözü bir an yerdeki yoncalara takıldı. Çömeldi ve onlara baktı. Aklına Tsuki gelmişti.
'Holeeeyy! Bak Suda dört yapraklı yonca buldum. İnsanlar bunun şans getirdiğine inanır. Çok güzel değil mi?'
'Evet ama üç yapraklılar daha güzel.' Suda yere eğilir ve iki tane üç yapraklı yonca koparır. 'Bak Tsuki ikizler. Aynı bizim gibi. Ayrıca bunlardan bir sürü var, hiç yalnız kalmazlar.'
Bir ses Suda'nın düşüncelerini bölmüştü. Annesi çoktan kapıya varmış ve zile basmıştı. Kapıyı baska bir siyah gölge açmıştı. Suda hemen annesinin arkasına saklandı.Gölge onları içeri davet etti. Suda annesinin peşinden içeri girdi. İçeride dışarı kadar şirindi. Antika eşyalarla süslenmiş bir ev. Dışardaki görünüşüne göre içeri daha bir genişti. Suda etrafına bakınırken siyah gölge gözlerinin önünde beliri verdi. Ona doğru eğilmiş birşeyler diyordu. Suda annesine daha da sıkı tutundu ve yüzünü tozlanmış hırkasına gömdü. Bu siyah gölgeler ona insanları hatırlatıyordu.Annesiyle gölgenin konuşması bittiğinde onlara gösterilmiş bir odaya geçtiler.
Suda savaştan kaçtıklarından beri bu siyah gölgeleri görüyordu. Daha fazla dayanamadı 'Anne her tarafta gölgeler var. Heryer simsiyah lütfen burdan gidelim.' Suda'nın gözleri dolmuştu. Karanlıktan korkuyordu. Annesi Suda'ya yeniden sarıldı ve yine kulağına fısıldadı 'Onlar sadece insanların gözündeki değerini gösteren gölgeler. Korkmana gerek yok canım.' Suda derin bir nefes aldı. Annesinin kokusu onu kendine getiriyordu.
'Hadi artık yatma vakti yarın sana herşeyi anlatırım. Bugün çok yorulduk.' diyerek Suda'nın yanağına bir öpücük kondurdu ve beraber yatağa uzandılar. Suda annesinin kokusuyla yatarken 'Keşke Tsuki'de burda olsaydı' diye düşündü. (2. Bölüm Sonu)

Alt hikâyesi çok iyi olmuş. Merakta bırakıyor, akılda kalıcı olmuş.

Ilk denemense, ileriki fanficler nasıl olur acaba. Şu andan itibaren beklerim.

Karakterlerin olsun, başlangıç olsun çok iyi. Devam ettirirsen uzun sürecek gibime geliyor. O şekilde başlanılmış. Birsürü cinayet işleyecek, savaşa girecek, aşıkta olur vb. Bayağı tutulur vede ilerler. Devamını bekliyorum.

Güzel bi bölüm daha...
Bu arada siyah gölgeler biz mi oluyoruz [insanlık]

ewet siz oluyosunuz [insanlık]

Ryuk demiş ki:

Alt yapısı olan bi hikaye ve gerçekten uzun süre devam ettirilebilir neden bilmiyorum ama ölümcül deney'e benzettim biraz...

Resident evil ile uzaktan yakından alakası yok,tek yakınlığı baş karakterlerin kız/kadın olması olabilir.

ellerine sağlık cadı-chan. hikayen oldukça orjinal gibi. anlatımında bi o kadar sade. akılda kalıcı. ilk denemen olduğu için belki de en iyisi bu hikayen olacak. yazmaya devam et sakın bırakma.

3.BORÇ
Sabahın ilk ışıkları tüm parlaklığıyla açık pencereden içeri giriyordu. Hafif esen rüzgar odayı serinletiyordu. Suda zor geçen bir kaç günün ardından yeniden kuş cıvıltılarıyla uyanmıştı. Gözlerini açmış nerde olduğunu hatırlamaya çalışıyordu. Yatağından kalkıp etrafına bakındı ve hatırladı. Evden uzakta bir yerdeydiler. Evdeki sesizlikten, uyanan tek kişinin kendisi olduğunun farkına vardı. Yatağından kalkp evi dolaşmaya başladı.
Evdeki sesizlik Suda'nın giribine gitmişti. Çünkü genelde bu sesizliği Tsuki ile bozardı. Evin sakin ortamına sukunetle katılan Suda gezisine başlamıştı. Eski koltuklara hava veran antika biblolar salonu süslüyordu. Mutfak ve yatak odaları sıradandı. Girişte bir ayakkabılık ve etrafını süsleyen yapma çiçekler vardı. Suda gezisinin sonladığını düşünürken başka bir kapı daha gördü. Merakla oraya gitti ve kapıyı açtı. Kapı arka bahçeye açılıyordu. Bura bir cennet gibiydi. Çiçekler özenle dikilmiş sırasıra diziliyorlardı. Aralarında yükselen meyve ağaçları ayrı bi hava katıyordu. Kuşlar ise bu cennete şarkılarıyla eşlik ediyordu. Suda burayı çok sevmişti. Çiçeklerin oluşturduğu yolda biraz ilerleyidi. 'Burası mis gibi kokuyor.' dedi kendi kendine. Çok büyük olmayan bu cennette bir yer bulup oraya uzandı ve gökyüzüne baktı. Dalların arasından görünen gökyüzü yine maviydi. Birden bir gıcırtı duydu. Kapının olduğu yerden geliyordu. Doğrulup oraya baktı. Dünkü Gölge ona doğru geliyordu. Suda korkuyla yerinden fırladı. Gözleri saklancak biyer aradı ve bir ağacın arkasına saklandı. Siyah gölge ona doğru eğildi 'Korkmana gerek yok seni yemem' dedi gülüm seyerek. Onu biraz izledikten sonra 'Gözlerin aynı babana benziyor. Onunkilerde ışıldıyarak bakardı.' Suda şaşırmıştı. Bu gölge babasını tanıyordu.Bu sefer ona korkuyla değil soran gözlerle bakmaya başladı. Yaşlı gölge anlamış olmalıki yere çömeldi ve hemen anatmaya başladı. Anıları gözünde canlanıyordu.
' Ben genç bir kız iken kasabamıza savaş gelmişti. Hayatımda gördüğüm en büyük felaketti. İnsanlar ölüyor, yuvalar yıkılıyordu. Ailemi o savaşta kaybettim. O acı hiç geçmiyor. Hala eskisi kadar yakıyor canımı.' Suda bu duyguyu çok iyi biliyordu. O acının ruhuna açtığı yara daha tazeydi. Gölge anlatmaya devam ediyordu: ' Artık yalnız kaldığımı hissediyordum. Sağ kalan sivillerle savaştan kaçıyorduk. Birden düşman önümüzü kesti. Bütün yolları elle geçirmişlerdi. Sayımız azdı birde buna güçsüzlüğümüz eklenmişti. Artık öleceğiz yolun sonu diye düşündüm. Gözlerimi kapatıp dua etmeye baslamıstım bile. Ama çok erken umutsuzluğa düşmüşüm. Birden askerlerin hepsi yere yığıldı. Hayatımda ilk kez gözümün önünde birileri ölüyordu. Önce ailem, sonra sevdiklerim, şimdiyse askerler. Bizi kim kuratardı diye bakınırken melekleri gördüm. Yıkım Meleklerini. O zamana kadar adlarını duyardım; ama hiç görmemiştim. İşte annen ve babanla orda tanıstık. Onlara bir hayat borcum vardı ve şimdi ödeme fırsatı var elimde. Ayrıca senin gibi şirin bir kızıda evime konuk etmek benim için büyük zevk.' Suda bu gölgeyi çok iyi anlıyordu. Bunu hissede biliyordu. Daha bir kaç gün önce aynı acıyı kendiside yaşamıştı. 'Babamla Tsuki artık yok!..' diye düşündü. Birden farkına vardı. Tsuki'nin kalemi yanında değildi. O kalem onun ayrılmaz bir parçası olmuştu artık. Eskiden Tsuki ile ayrılmadıkları gibi onuda yanından ayrmıyacaktı.
Bu küçük cenneten koşarak çıktı. Siyah gölgeyide arkasında bıraktı. Odaya çıktı. Annesi uyanmıştı.
'Suda nerdeydin?' Suda aceleyle aradığı kalemini bulduktan sonra annesinin sorusunu cewapladı. 'Evi dolaşıyordum. Arka bahçe çok güzeldi. Ordaydım. Siyah gölgede oraya geldi.' Biraz duraksadıktan sonra devam etti: ' Anne gözlerim babama mı benziyor? '
' Hıh? Nerden çıktı bu? '
' Gölge dedi.' Annesi ona doğru uzandı. 'Ee... Başka ne dedi?'
' Bize borçluymuş' Taiyo gülümsedi. 'O gerçekten iyi bir kadın.' diye düşündündü. 'Suda biliyor musun? Gölge doğru demiş. Gözlerin gerçekten babanınki gibi ışıl ışıl bakıyor.' (3.Bölüm Sonu)



Umarım bunuda beyenirsiniz ^^

Askerler meleklere neden saldırıyor melek onlar sonucta

''İnsanlar bu felaketin sorumlusu olarak yıkım meleklerini görüyorlardı. Bu yıkımlardan bıkan insanlar onları katletmeye karar werirler.''



Güzel bir bölüm daha. Yalnız geçmişi okuyoruz, birden büyüdüğü yıllara çıkarsa farklılık olacak. Artık diyorum büyüdüğü yıllara gelse aksiyon ve macera dolu fanficler kendini gösterse? Hoş güzel gidiyorda hala geçmişteyiz o yüzden. Neyse, çok güzel bir hikaye, beğeniyle vede hayretle okuyorum, okumayada devam edeceğim tabii devam ettirirsen. Birde şu geçmiş olayını düşün derim, hani yaşı 15-16 yazıyor ama daha 7 yaşında bölümlerde. :D

Guzel cadiiiiiii ^_^ devammmm

Ryuk demiş ki:

Askerler meleklere neden saldırıyor melek onlar sonucta

Ewet onlar melek ama sonuçta yıkım getiriyolar ve insanlar burdada işine gelmeyen şeyi yok etmeye çalışıyolar.

Acaba üşengençliğimi üzerimden atıp ne zaman okucam bunları

Gayet güzel olmuş.

teşekkürler. beyendiğinize sewindim

İşte 4. bölüm

4.ÖĞRETMEN
Zaman çabuk ilerliyordu. Suda uzun zamandır insanlarla yaşıyordu. Buna rağmen hiç arkadaşı yoktu. İnsanlara yaklaşmıyordu. Artık siyah gölgeleri pek görmüyordu. Bazen sinirlendiğinde ya da korktuğunda etraf kararıyordu. Herşey yeniden siyah oluyordu.
Suda artık okula başlamıştı. Resim çizmeyede yeni yeni alışıyordu. Tsuki kadar iyi çizemesede resimden hoşlanmaya başlamıştı.Ama insanlara göre çizdiği resimler biraz farklı ve dehşet vericiydi. Bu yaştaki bir çocuk bu kadar şiddet dolu bir resim çizebilirmiydi? Peki davranışları... Sessiz ve uzaktı. Sakin bir görünüşü vardı. Ama sinirlendiğinde sakin görünüşünden eser kalmıyordu. Madalyonun öteki tarafı yüzünü gösteriyordu.
Bayan Vetra Suda için endişelenmekten ziyade onu merak ediyordu. Bu yeni öğrenciyi çözmek istiyordu. 'Acaba onun arkasındaki örtülü sırlar neler?' diye düşündü.Zil çalmıştı. Eve gitmek için sabırsızlanan öğrenciler aceleyle kapıdan çıkıyordu. Ama Suda yerinde oturuyordu. Bayan Vetra yanına gitti. 'Suda sen neden çıkmıyorsun.' Sudanın yere bakan gözleri, öğretmenine çevrilmişti.Boş boş ona bakıyordu. Sınıf boşaldıktan sonra ayağa kalktı 'Sınıfın boşalmasını bekliyordum.' dedi ve gitti.Genç öğretmenin Suda gibi bir öğrencisi ilk kez oluyordu. Genelde bütün çocuklar enerji doluydu. Ama Suda içindeki enerjiyi dışarıya yansıtmıyordu.Çekingen değildi; ama gizemliydi.Onun için en garibi ise Suda'nın hayaliydi. Aklına geldikçe onun gerçekten farklı olduğunu düşünüyordu. "Kanatlarım yeniden çıktığında gölgelerden uzak bir yere uçacağım!.." Vetra tekrar o ana dönmüştü. Bütün öğrenciler Suda'ya bakıyordu. Öğrencilerden biri parmak kaldırdı ve söz alınca kalktı "Öğretmenim, insanlar uçabilir mi ki?" Uzaklara uçmak... Kendi kanatlarınla... Vetra içinden "Keşke bu soruya evet diye cevap verebilseydim." dedi. Ama gerçekler buna engel oluyordu. "Hayır uçamazlar; çünkü insanların kuşlar gibi kanatları yoktur. Yinede güzel bir hayal Suda." Suda yerine oturmuş, sıradaki öğrenci kalkmıştı.
Vetra sınıftan çıktı. Okul nerdeyse boşalmıştı. Genç öğretmen, bu yeni öğrencisini gerçekten tanımak istiyordu. Çünkü onu kendine bir şekilde yakın hissediyordu. Tekrar içinden geçirdi "Uzaklara uçmak... Çocukluk hayalim..."(4. bölüm sonu)

"Kanatlarım yeniden çıktığında gölgelerden uzak bir yere uçacağım!.."
Hatırlar gibiyim.

Bu bölüm diğerlerine göre daha güzel ve anlamlı olmuş. Düşünüyorumda, anime'ye uyarlanabilir güzel bir olay. '_^ (Turk anime'si.) x)

Nickimde yazıodu ordan hatırlıyosundur
buarada saten büyüyünce hikayelerim animeye çevirmeyi planlıyorum

hadi nesly-chan manga yapalım hikaye senden çizim benden

orochimaru1 demiş ki:

hadi nesly-chan manga yapalım hikaye senden çizim benden

hoho o iş yatar heveslenmeyın derım^^

orochimaru1 demiş ki:

hadi nesly-chan manga yapalım hikaye senden çizim benden

hemen orichi-sensei yapalım bende çizerim ^^