YIKIM MELEĞİ

orochimaru1 demiş ki:

nalet ossun yhaa!!!bir deshi(öğrenci,çırak),senseine bu kadar bağlı olabilirmi

senseii ^^
işte 5. bölüm
5.MİNİK CENNET
Rengarenk çiçekler, ışıl ışıl parlayan gözlerin içinde hapis oluyordu. Kokuları ise insana ayrı bir huzur veriyordu. Suda sadece bu bahçede güldüğünü fark etti. Bura onun dünyası olmuştu. "Sadece bana ait bir dünya" diye düşündü. Buraya sahip olması için gözlerini kapaması yetiyordu. Sara bahçeyi sularken, diğer yandan Suda'yı izliyordu. Onlarda insanlar gibi çabuk büyüyorlardı.
Suda yerinden kalktı. Kalemi yine elindeydi. Olduğu yerde biraz dikildikten sonra Sara'nın yanına gitti. " Sara, bu bahçeyi bundan sonra Tsuki ile ben sulayabilir miyim?" Sara bu teklife 'hayır' diyemiyeceğini anladı. Artık iyice yaşlanıyordu. Ayakta durmak ona ayrı bir ezziyetmiş gibi geliyordu ve bu onu fazlasıyla yoruyordu. Suda hala ona soran gözlere bakıyordu. " Kim bilir belki onunda sorumluluk alma vakti gelmiştir. Hem bura onun dünyası." diye düşündü Sara ve su hortumunu Suda'ya doğru uzattı. " Onlara iyi bakacaksan neden olmasın?" Suda gülümseyerek hortumu elinden aldı. "Onlara Tsuki'ye baktığım gibi bakıcam." İşte bu Suda için büyük bir sözdü. Tsuki, Suda için çok önemliydi. Ondan ayrılmak Suda'ya büyük acı veriyordu. Bu bahçe ise minik bir cennetti. Suda buraya her girdiğinde Tsuki'nin yanına gittiğini hissediyordu sanki. " Tsuki, bende cennetteyim. Ama ne yazık ki bura senin cennetine pek benzemiyor."
Bu sabahta bahçeyi ziyaret etti. Okula gitmeden önce huzur dolmak istiyordu. O can sıkıcı yeri hiç sevmiyordu. Yalnızlığa fazla alışkın değildi. "Kanatlarım yeniden çıktığında..." diye düşündü. Ama hayalindende korkuyordu. " Ya yeniden dönüştüğümde yıkım getirirsem... Ya onlar gibi olursam... " O korkunç görüntü yeniden aklına gelmişti. Suda yüksek sesle " Tsuki seni hayal kırıklığına uğratmıcam. Bir gün ortak bir cennetimiz olacak." diyerek gülümsedi ve bahçeden çıktı. Taiyo ona sesleniyordu. Okula geç kalıyordu.
Suda artık değişiyordu. Gözlerindeki parıltı eskisine göre daha parlaktı. Suda büyüyordu. Her geçen gün ergen bir melek olmaya yaklaşıyordu. Bunu oda fark ediyordu. Ama o diğerleri gibi olmıyacaktı.Hiç değilse onun minik cenneti vardı. Tsukiye daha yakın bir yer.... (5.bölüm sonu)




İyi okumalar

ellerine sağlık, güzel yazmaya devam et.

galiba 5. bölümü kimse beyenmedi

Beğendiğimizi bildiğin halde yorum istiyoruz yani. asdasdfdas

Güzel tabii, insan konusunu beğenince bölümleri beğenmemesi zor. 2 fanfic okuyorum, içlerinden biri seninki oluyor. Beğendim yani, ama büyüdüğü halini daha bir merakla bekliyorum. 7 forever. aasdasfs

6. YALNIZ YONCA
Dört yapraklı yonca diğerlerinin arasında yalnız duruyordu. Suda artık dört yapraklı yoncaları seviyordu. Çünkü kendini onlar gibi yalnız hissediyordu. Tsuki olmayınca üç yapraklıların bir anlamı yoktu. Suda yalnız yoncaya doğru eğildi. Yoncanın etrafındaki diğer yoncalara baktı. Gerçekten başka dört yapraklı yoktu. Gözlerini kısarak ona baktı. "Minik yonca da benim gibi yalnız." Suda gözlerini ondan ayıramıyordu. Biraz sonra ders zili çalmışyı. Ses çok uzaklardan geliyordu. Suda'nın dünyasıdan uzak bir yerden. Birden omuzunda bir el hissetti. Bayan Vetra ona bakıyordu. "Zil çaldı Suda, duymadın mı?" Suda yine aynı boş ifadeyle ona bakıyordu. "Duydum." yeniden yoncaya dönmüştü. "Peki neden içeri girmiyorsun?"
"İçeri girersen dört yapraklı yonca yalnız kalıcak"
"Öyleyse onuda yanına al."
"Olmaz! Onu koparırsam, ölür." Bayan vetra gülümsüyordu. Suda onun bu gülümsemesinde her zaman bir sıcaklık hissetmişti. O da yanına çömelerek yoncaya bakıtı. Sonra Suda'ya döndü. "O zaman onu tek başına bırakalımda yalnızlığının tadına varsın."
Yalnızlığın tadına varmak... Suda bugünlerde bunu yapmaya çalışıyordu. Yalnızlığa alışmak gerçekten zordu. Dört yapraklı yonca olmak daha kolay olurdu.
Vetra, Suda'nın neler hissettiğini anlıyordu. Taiyo ona herşeyi anlatmıştı. "Suda önceden böle değildi. Eskiden hep gülerdi. Gözlerinin içi parlardı. Ama bir sene önce kaza geçirdik. Eşim ve kızım gözümüzün önünde öldü. Suda kazadan sonra değişti.Bu onun için gerçekten çok ağırdı." Bayan Hikari'nin gözleri dolmuştu. Gerçekten zor bir durumdu. Özellikle Suda için.
Suda ayağa kalkmıştı. Gözü hala yoncayadı. "Umarım bir gün bana yalnızlığın tadına varmayı öğretirsin" dedi içinden. Suda genç öğretmenine doğru dönmüştü. Vetra o an Suda'nın ilk kez gülümsediğini görmüştü. Gözleri gerçekten parlıyordu. Vetra'da ona gülümsedi. "Hiç bir çocuk dört yapraklı yonca olmayı hak etmiyor" diye düşündü ve kendine hak verdi. "Gerçekten hak etmiyorlar." (6.BÖLÜM SONU)


7'de hazır ama naz yapayım biraz

çok güzell

İlgi için tesekkür ederim^^ Yerimi bilmiyorum ama

işte SUDA
http://img124.imageshack.us/my.php?image=arkacu3.jpg

Buda ilerde asık olacağı şahıs=>>> Tamashii
http://img527.imageshack.us/my.php?image=sdoy7.jpg

Not: Bide su spoileri becersem

Beğendim cadıcık ki kolay kolay beğenmem bilmiş ol Sudayı da ayrı bi beğendim

Güzelmiş masumcadı..(=
HEpsini bi arada okudum Ve devam diyorum..
Suda'nın gerçektende kaliteli bi kişiliği varmış..

Suda resmi çok iyi de Tamashi'ninkinde bi oransızlık var gibime geldi..

7.YANLIZLIK
Kalbi küt küt atıyordu. Korku heryerini sarmıştı. Etraf yine kırmızı ve siyahtı. Gölgeler üstüne üstüne geliyordu. Tsuki'ye yetişemiyordu. Gölgeler ona engel oluyordu. Suda'nın gözleri kararmaya başladı. Tsuki dahada uzaklaşıyordu. "Tsukiii... Beni beklee... Tsuki durr...." En sonunda boşa çabaladığını anladı. Korku gitmişti artık. Yerini umutsuzluk almıştı. Çabalamanın alamı yoktu. Etrafı iyice kararmıştı. Uçurumdan düşerken gözlerini kapadı. Kalbi hızla atıyordu. Birazdan ölecekti. Bu duygu ona tanıdık geliyordu.Karanlık onu yavaş yavaş yutuyordu. Gölgeler eskisi gibi arkasından gülüyordu. Suda artık güçsüzlüğünün farkına varmış, gözlerini umutsuzluğa tamamen yummuştu. Uzak bir yerden Tsuki ona sesleniyordu; "Hoşçakal Suda..."
Suda gözlerini yeniden açmıştı. "Tsukiii.... Gitmee..."
Bir andada yataktan fırlamıştı. Suda, kalbinin durduğunu sanmıştı. Bu da, bugünlerde gördüğü kabuslardan biriydi. Artık uyumaktan korkuyordu. Her defasında karanlık onu yutuyordu. Suda küçüklüğünden beri karanlıkta yalnız kalmaktan korkardı ve hala da korkuyordu. Saat yedi olmuştu. Okul vakti yaklaşıyordu. Suda sekiz yıldır insanlarlaydı. Artık 15 yaşındaydı. Hala yalnızlığından kurtulamamıştı. Konuştuğu çok az insan vardı. Taiyo, Sara ve mecbur kalırsa okuldaki insanlarla...Arada birde Bayan Vetrayı ziyarete gidiyordu. O, Suda'ya her insanın aynı olmadığını göstermişti. Gölegelerden kurtulmasının bir nedenide Bayan Vetra idi. Sıcak gülümsemesi Suda'yı her zaman yumuşatmıştı.
Hazırlandıktan sonra arka bahçeye gitti. Kış yaklaştığı için yapraklar sonbaharın renklerini tüm güzelliğiyle açığa vuruyordu. Diğer yandan solmuş gül yaprakları ve diğer çiçekler yerleri süslüyordu. Suda dalında tek başına kalmış beyaz bir güle uzandı ve kokusunu içine çekti. Onunda ömrünün uzun olmadığını biliyordu. Ayakta kalacak gücü olsada yalnızlığından solup gitçekti. Artık okula gitme vakti gelmişti. Bahçesine bir kez daha bakıp çıkmıştı. Bu onun için bir gelenek haline gelmişti.
Okul Suda için pekte önemli değildi. Öğrenmek hoşuna gidiyordu. Ama her günün aynı geçmesi onu sıkmıştı. Bazen derste sıkıldığında camdan dışarı bakardı. Camın önündeki ağaç onlara her mevsim ayrı bir güzellik sergilerdi. Acaba bunun farkında olan kaç kişi vardı? İlk baharda yeni açan çiçeklerin görüntüsüne doyulmazdı. Minik bir kelebek ağaca konduğundao çiçeklere eşlik ederdi. Kanatlarındaki değişik tondaki renkler küçük bir şölen yaratırdı. Suda kanatlarına yeniden kavuştuğunda kelebeklere eşlik edecekti. Ama şimdi sonbaharın hüznü vardı etrafta. Koyu tondaki solmuş yapraklar tek tek düşüyordu. Suda bazen düşen yapraklarla gökkuşağının yer yüzüne indiğini düşünütdü. Solmuş yapraklara bakarak "Hüzünlü bir gökkuşağı." diye geçirdi içinden. Tenefüs zili onu düşüncelerinden çekip almıştı. Dersin nasıl geçtiğini anlamayan öğretmenleri ödevlerini veriyordu; "Sayfa 25'deki etkinlik yapılacak." 25. sayfayı açıp baktı. Hiç bişey değildi. Ona göre yüzyılın keşiflerinden biri olan internet varken bu ödev yarım saatini bile almazdı. İnsanların bu sıkıcı dünyada nasıl yaşadıklarını hala anlamış değildi. Bir yıkım meleği olarak onun dünyaya geliş amacı belliydi. "Yıkım" Ama insanlarınkini hala anlamış değildi. Kendilerinden öncekiler ne yapıyorsa onlarda aynılarını yapıyordu. Gerçekten sıkıcıydılar. Bunlar aklına geldikçe yalnız kalıp, sürüye katılmamanın daha iyi olduğunu düşünüyordu. "Sanırım yalnızlığa alışıyorum." İnsanlarla yaşamaya başladığından beri sessizlik ona göre daha iyiydi. Bir yerde bir yazı okumuştu. "Gürültünün içinde sukünetle dolaş..." Gerçekten huzur verici bir durumdu ve bunu hep yapıyordu. Onların gürültülerini dinledi. Ama hayal kurmak için sessiz bir ortama ihtiyacı wardı, ya da en azından başını dinlemek için. İnsanların kuru gürültüleri arasından geçerek bahçeye indi hüzünlü gökkuşağının üstünden geçerek banklardan birine oturdu. Hayata yenik düşmüş zayıf yapraklar, rüzgarın sert esintisiyle bilmediği yerlere ve bilmediği bir geleceğe doğru uçuyordu. Suda bu sessiz ve zayıf yaprakların en azından yalnız olmadığını biliyordu. Çünkü doğada hiç birşey yalnız değildi. Belki kendisinin bile bir eşi vardı. (7. BÖLÜM SONU)


İnanamıyorumm Suda'm büyümüş
Beyendiğinize sewindim ^^

huh Sonunda.. Çok güzel bir bölüm, özellikle büyümesi vede umursamaz kişiliği. Diğerlerinden daha iyi olduğu kesin bana göre. Artık katliam yaratıp öldürmenin tadına varabilir.

MondeM demiş ki:

Katliam..Daha da zevkli olur her hal

Tabii kide. Aksiyon, macera, ölüm. Hele birde öldürmeyi zevkli bulursa.. xD

yasasın katliam
ama Suda katliamdan korkuyo yinede zamanla alışçaktır.Bide umursamazlığı katılınca

Şöyle ki kelimelerden ileriki bölümler yavaş yavaş hâl alıyor.

Bkz. ''İnsanları sıkıcı buluyor, onlardan uzak durmaya çalışıyor.'' gibi.
Bkz. Bir süre sonra insanlığı gereksiz görüp katliamı getirecek kişilik.

Evet, Elfen Lied sözü geçtiğine sevindim. Sonunda Elfen Lied'i benzetebilen biri.

Elfen Lied'i hiç izlemedim ama şu durumda izlemelimiyim

hikaye renklenmeye başlıyor. harika olmuş, şu durumda bence izleme ve kendin devam et. izlemediğin sürece lucyden daha iyi olacağına eminim.en azından çok daha orjinal olacak...

Öneri için sağol hanamichi. Sanırım merakımı biraz kontrol etmek zorundayım. Bu kadar sevildiğini anlayıp izlememek biraz zor olcak.Her neyse işte 8. Bölüm ^^

8.KUMSAL
Kısacık tenefüs bitmiş, öğrenciler koşuşturuyordu. Suda yerine oturdu. En arkada tek başına oturuyordu. Uzun bir günün ardından son derse girmişlerdi. Öğrencilerden biri bir oh çekmişti. "Sonunda. Bugün hiç bitmicek sandım." Arkadaslarıyla konuşuyordu. "Hey, Rika. Bugün müsaitsen kumsala gidelim mi?"
"Olur." Rika'nın gözü birden Suda'ya kaymıştı. Onu tanıdığından beri nerdeyse sesini hiç duymamıştı. Hatta onu ilk fark ettiğinde okulun ikinci haftası bitmişdi. Kısaca Suda, onun için gizemli biriydi. Rika, Tokui'ye eğilerek fısıldamaya başlamıştı.
"Baksana acaba Suda'yıda mı çağırsak?"
"Gelirmiki?"
"Bilmem. Soralım bir istersen."
Suda'nın yanına gitmişlerdi. Ama o, onlara dönmemişti bile. Oturduğu yerden kafasını cama dayamış, boş gözlerle dışarıyı izliyordu. Rika ve Tokui uzun süre birbirlerine baktılar. En sonunda savaşı kaybeden Rika söze başladı. "Suda"
Suda onlara dönmüş, aynı boş ifade ile bakıyordu. Sanki oldukları yerde kimse yoktu. Rika sözüne devam etti."Şey... Biz bugün Kumsala gideceğizde, eğer müsaitsen sende gelebilir misin?"
"Hayır, teşekkürler." Tokui dayanamayıp "Neden?" diye sordu.
"Bilmiyorum."
"Bize bir gıcıklığınmı var?"
"Hayır. Sadece gelmek istemiyorum." Tokui ısrar ediyordu. Suda içinden "Ne kadar yapışkan. Hayırdan anlamıyorlar mı?" diye geçirdi. Tokui devam ediyordu. "Madem sorun yok itirazları kabul etmiyorum. Seni bildim bileli burda oturuyosun. Bugün bizimle gelceksin." Suda bu dır dırdan kurtulmanın tek yolunun 'evet' cevabı olduğunu anlamıştı ve mecburen kabul etti.
Okul sonrası parkta buluşmuş, kumsala inmişlerdi. Rüzgar yüzlerine hafifçe dokunuyor, dalgalar ise rüzgarla beraber sertçe kıyıya vuruyordu. Rika ile Tokui durmadan konusuyorlardı. Suda dediklerinden hiç birşey anlamıyordu. Onlara yeniden baktı. Rika biraz çekingen bir kızdı. Yüzü durmadan kızarıyordu. Tokui ise tam tersi. Dışa dönük ve meraklıydı. Suda'nın gözü, ilerdeki ağacın altında oturmuş, birşeyler çizen adama ilişti. Doğrudan onun yanına gitti. Yanına vardığında denizi çizdiğini gördü. Adamın onu fark ettiğini anlayınca "İzleye bilir miyim?" diye sordu. Bu rika ve tokui'nin dırdırını dinlemekten çok daha iyiydi. Adam evet anlamında başını salladı. Bunun üzerine Suda onun yanına çömelip izlemeye koyuldu. Adamın halinden izlenilmeye pek alışkın olmadığı belli oluyordu. Fırçaları rüzgar gibi, hafif bir şekilde tuale sörüyordu. Resim gitgide canlanıyordu sanki. Suda bir sesle irkildi. "Sudaaa... Nerdeydin?" Kafasını çevirdiğinde tahmininin doğru olduğunu anladı. Rika ve Tokui hemen arkasında dikiliyordu. Adamsa dikkati dağılmış bir şekilde onlara bakıyordu. Suda ayağa kalktı. Adama dönerek "Özür dilerim benim suçum. Onlara haber vermemiştim. İzlememe izin verdiğiniz için teşekkür ederim" dedi ve onun yanından ayrıldı.
Boş boş yürümeye devam ediyorlardı. Rika ve Tokui konuşmaya devam ediyordu. Suda burda boşa zaman kaybettiğini düşünüyordu. Hiç birşey yapmadan dolaşmak ona anlamsız geliyordu. "İnsanları anlamak için daha kaç fırın ekmek yemeliyim?" diye geçirdi içinden. Kumsanlın sonuna gelmişlerdi. Karşılarında alçak bir tepe vardı. Terk edilmiş ve yalnız duruyordu. Suda ona doğru yürümeye devam etti. Rika arkasından bağır "Suda nereyee?"
"Tepeye çıkıp denizi izliyeceğim."
"Saçmalama! O tepe hakkındakileri duymadın mı?"
"Hayır. Duymadım." Suda yoluna devam ediyordu. "Bir saçma hikaye daha mı? İnsanlar boş şeylere ne çabuk inanıyorlar." Rika ve Tokui ise arkasından bakıyorlardı.
Kısa ve yorucu yokuşları çıkyıktan sonra tepeye varmıştı. Tepenin başında yıkılmış, taştan bir yer wardı. Kare şeklinde karşı karşıya duran taş dikitler yıkılmış,etrafını yabani otlar sarmıştı. Denizin manzarası burdan ayrı bir güzel görünüyardu. Batmak üzere olan güneşin yarattığı renklerin dansı izlenmeye değerdi.
Suda'nın arkasında birden bir şey belirmiş ve üstüne hoplamıştı. Suda bu ani hareketten çok korkmuştu. Kendini tutamayıp çığlık atmıştı. Etraf yeniden kararmıştı.Üstündeki şeyi tutup fırlatmıştı. Hiç bişey göremiyordu. Olduğu yere çömelip gözlerini yummuştu. Sakinleşmeye çalışıyordu. Suda'nın çığlığını duyan Rika tepeye doğru çıkmaya baslamıştı. Tokui ise arkasından geliyordu. Tepeye vardıklarında gördükleri şey çok şaşırtıcıydı. İkiside dona kalmıştı.
Suda başına hoplayanın bir maymun olduğunu anlamıştı. Yemek için bin bir türlü hareketler yapan bu ufak yaratık onu güldürüyordu. Taklalar atıyor, ordan oraya zıplıyordu. Suda ise oturduğu yerden onu izliyordu. Sonunda çantasındaki muzlu keki kucağına oturan maymuna verdi. Bu şirin hayvanı izlerken Suda'nın ilk kez güldüğünü gören Rika ve Tokui ise hala şoktaydı. Arkalarından küçük bir kız koşturarak geliyordu. "Saruuu... Yine mi insanları rahatsız ediyorsun?" Yanlarına geldikten sonra ellerini dizlerine koyarak dinlenmeye başlamıştı. Nefes nefese kaldığı göğsünün şişip inmesinden anlaşılıyordu. Sonunda kendine gelen küçük kız Saru'yu kucağına almıştı ve karşısındakilere dönmüştü. "Özür dilerim. Umarım sizi fazla korkutmamıştır. Bunu alışkanlık haline getirdi. Buraya gelen herkezi korkutup eğleniyor. Bu arada ben Hono." Küçük kız Suda'yı yerden kaldırmak için elini uzatmıştı. Suda ise yerinden kendisi kalkmıştı. Saten onun çelimsiz kolları Suda'yı kaldıracak kadar güçlü değildi.
Hava kararmaya başlamıştı. Gün batımını tepeden biraz izledikten sonra eve doğru yola koyulmuşlardı. Suda yolda yine eski haline dönmüştü. Sesizce yürüyordu. Evine girdiğinde iki arkadaş arkasından bakıyordu. Sonra birbirlerine döndüler. Büyük ihtimalle ikiside içinden aynı şeyi geçiriyorlardı. "Demek her insan gülebilirmiş." Arkalarını dönüp yola koyulmuşlar ve yine konuşmaya başlamışlardı. Suda onları karanlık odasının penceresinden gizlice izliyordu. "uff... Bütün gün onların çenesini dinlemek gerçekten zaman kaybıydı.."

Yine güzel bir bölüm, sıkılmadan ayrıntıyla okudum. Suda Fan Club. :d

Suda Fan Club. Bu kadar sewilceğini bilmiyordum

Devamı..? o_O

pek yakında... adam dövmek zor oluyormuş

Yıkım Meleği Açılış Parçası

Siyahın içinden çıkan beyazlar
Ruhumu ele geçiriyor.
Karanlığın içinden
Bir ışık yayılıyor.
Işıksız kalmış,
Ve yalnız melekler...
Canım yanıyor.
İçimde birşeyler değişiyor.

Çevremi sarmış beyazlar
Karanlığımı istiyor.
Siyahın içinden çıkan beyazlar
Ruhumu ele geçiriyor.
Gözlerim kırmızıyı görmek,
Ellerim kırmızıya bulanmak istiyor.
Bedenimi sarmış karanlık,
İçindeki ışıkla savaşıyor.
Geçmişimdeki korku,
Geleceğimi hazırlıyor.
Işıksız kalmış,
Ve yalnız melekler...
Canım yanıyor.
İçimde bir şeyler değişiyor.
Yıkım beni çağırıyor!!!

Suda Hikari
Yıkım Meleği

Pek güzel olmadı ama.....